Rob is het soort jongen dat je met liefde haat.

Hij is altijd in een goede bui en heeft altijd iets positiefs te zeggen. Als
iemand hem zou vragen hoe het met hem ging, zou hij antwoorden; als het nog
beter met me ging, dan was ik een tweeling.”

Hij was een natuurlijke motivator. Als een werknemer een slechte dag had,
dan was Rob daar om hem te vertellen naar de positieve kant van de situatie
te kijken.

Door het zien van deze stijl werd ik nieuwsgierig. Dus op een dag ging ik
naar Rob en vroeg hem; ‘ Ik snap het niet. Je kunt toch niet altijd een
positief persoon zijn? Hoe doe je dat?’

Rob antwoordde: “Elke ochtend als ik wakker word dan zeg ik tegen mezelf,
je hebt twee keuzes. Je kunt kiezen in een goede bui te zijn of je kiest er
voor om in een slechte bui te zijn. Ik kies er voor om in een goede bui te
zijn. Elke keer als er iets vervelends gebeurt, kan ik er voor kiezen om
slachtoffer te zijn of ik kan er voor kiezen om er van te leren. Ik kies
er voor om er van te leren. Telkens als iemand bij me komt klagen, kan ik
kiezen om hun klagen te accepteren of ik kan ze de positieve kant van het
leven wijzen. Maar natuurlijk!

Zo makkelijk is het niet, protesteerde ik. Dat is het wel, zei Rob. Het
leven gaat constant over keuzes. Als je alle rotzooi weghaalt, dan is elke
situatie een keuze. Je kiest hoe je reageert op situaties. Je kiest om in
een goede bui te zijn of in een slechte bui.

Moraal van het verhaal; het is jouw keuze hoe je je leven leidt.

Ik paste vlak daarna toe wat Rob had gezegd. Ik verliet de ”Tower
industry” om mijn eigen zaak te beginnen. We verloren contact maar ik dacht
vaak aan hem wanneer ik een keuze over mijn leven maakte in plaats van er
op te reageren.

Enkele jaren later hoorde ik dat Rob betrokken was bij een ernstig ongeluk.
Na gevallen te zijn van een 60 voet hoge communicatie toren, na 18 uur
opereren en weken van intensive care, was Rob ontslagen uit het ziekenhuis
met pinnen in zijn rug.

Ik zag Rob ongeveer zes maanden na zijn ongeluk. Toen ik hem vroeg hoe het
met hem ging, antwoordde hij: als het nog beter met me ging ,dan was ik een
tweeling. Wil je mijn littekens zien? Ik sloeg zijn aanbod af maar ik vroeg
hem wel wat er door zijn hoofd was gegaan op het moment dat het ongeluk
plaatsvond. “Het eerste dat door mijn hoofd ging was het welzijn van mijn
dochter die weldra geboren zou worden”, antwoordde Rob. “Toen, op het moment
dat ik op de grond lag, herinnerde ik me dat ik twee keuzes had. Ik kon
ervoor kiezen om te leven, of ik kon ervoor kiezen om dood te gaan. Ik
koos voor het leven.”

Was je niet bang? Verloor je het bewustzijn?

Rob ging verder; “Het ambulancepersoneel was geweldig. Ze bleven me
vertellen dat alles in orde zou komen, maar toen ik de Eerste hulp werd
binnengereden en ik zag de uitdrukkingen op de gezichten van de dokters en
zusters, werd ik heel bang. In hun ogen las ik: dit is een dode man. Dus ik
wist dat ik actie moest ondernemen.

Wat heb je toen gedaan? vroeg ik.

Wel, er was een grote zuster die vragen naar me schreeuwde, zei Rob. Ze
vroeg of ik allergisch was voor iets. “Ja, antwoordde ik. De dokters en
zusters stopten met werken, terwijl ze wachtten op mijn antwoord. Ik nam
een diepe teug adem en schreeuwde ”zwaartekracht”.

Over hun gelach heen vertelde ik hen: Ik kies er voor om te leven. Opereer
me alsof ik leef, niet alsof ik dood ben.

Rob leefde, dankzij de vaardigheid van de dokters, maar absoluut ook door
zijn geweldige houding.

Ik leerde van hem, dat we elke dag de keuze hebben volledig te leven.

Houding, per slot van rekening, is alles. Daarom, maak je geen zorgen om
morgen, want morgen zal voor zichzelf zorgen. Elke dag heeft genoeg
problemen van zichzelf.

Per slot van rekening is vandaag het morgen waar je je gisteren zorgen om
maakte.